Omgeven door een donker gebouw moest de omsloten tuin een lichte plek worden: een tuin voor alledag als rustpunt midden in het museum, maar ook een plein als ontmoetingsplek voor veel mensen bij gelegenheden. De vloer van de tuin is geplooid. Grindvlakken in twee tinten snijden elkaar voortdurend. De verzinkt stalen randen die het reliëf maken leunen voorover, waardoor de licht hellende vlakken lijken te zweven. Lange lijnen, diagonaal door de binnentuin lopend, rekken de ruimte op. De eenvoud van het grind, dat zacht knispert onder de schoenen en overige geluiden dempt, harmonieert met het oude gebouw.

Het beperkte aantal middelen past bij de strengheid van het bestaande museum. Tegelijkertijd bemiddelt de tuin tussen de oude bebouwing en de nieuwe aanbouw van Ben van Berkel. Lijnen van bouwwerk en tuin vinden moeiteloos een vervolg in elkaar. Ook de inhoud van het museum wordt gerepresenteerd in het ontwerp, door met een flexibele opzet buitenruimte te reserveren om kunstwerken op te stellen.